Ik was dus in de spirituele trein naar zelf heling gestapt, de intercity van transformatie en het voelde ergens zo bevrijdend. Iedere dag yoga in plaats van thuis op de bank hangen en nadenken over mijn leven en mijn ooit veel belovende kunst carrière. Het was letterlijk een proces van loslaten en nu vol overgave het nieuwe avontuur aan gaan. Zaterdagochtend, daar sta ik dan, zoals gewoonlijk veel te vroeg, voor de glazen pui van mijn nieuwe thuis, de yoga school. Zou ik er mogen wonen? Of misschien ooit de docenten opleiding volgen??
Vandaag zou ik voor het eerst een lezing bijwonen van twee teachers die iets kwamen vertellen over “ de Cursus in Wonderen”, het klonk voor mij als een magisch avontuur. Ze woonden in Amerika op een soort van spirituele academie, misschien een soort van “Harry Potter” school? Er was ons ook vertelt dat het heel bijzonder zou zijn en dat we de snelweg naar transformatie zouden nemen wanneer we voor deze aanpak zouden kiezen. Wow.., ik voelde me uitverkoren en besloot alles over me heen te laten komen.
Dit keer zat ik op een stoel in de yoga ruimte en waren er ook nieuwe mensen, die zelfs geen yoga deden maar speciaal waren gekomen voor deze twee Amerikaanse sprekers. Zenuwachtig zat ik naast Nikki en ik was blij dat zij er was. Waar was ik aan begonnen, help? De teachers waren heel vriendelijk en spraken zelfs Nederlands. Hun ‘Master’ teacher had hen die avond voor onze cursus ingelicht dat er een hele lieve groep zou komen en dat we allemaal onnodig veel pijn van anderen met ons mee droegen. Was die ‘Master’ teacher een tovenaar of was het nu iets engs?? In ieder geval raakte het mij en ik moest zachtjes huilen.
Waar was ik beland? Er werd ons verteld dat alles een projectie is van de mind en de theorie vond ik heel logisch. Begreep als kind al niet waar iedereen zich druk over maakte. Ik heb het leven altijd ervaren als 1 groot toneel stuk waarin we iedere keer een andere rol spelen. Maar inderdaad onze gedachten zijn stukmakend, drijven zelfs tot waanzin. Had deze bijeenkomst niet iets van het wekelijkse kerk bezoek van oma?? Was ik niet liever met haar mee gegaan. Daar waren ze weer, de vele gedachten die niet waar zijn!! Stoppen, Aico..wees stil! Om mij heen stonden mensen naast hun stoel en er kwam van alles los. De twee teachers gingen precies naar de mensen die dat nu nodig hadden. Er was zoveel verdriet en ik was beduusd, was dit ook mijn manier?
Net toen ik bedacht; ‘Mij zijn ze vergeten’. Kwamen de twee vrouwen voor me staan met armen en handen opgeheven en de een trillend op haar benen alsof ze bezeten werd. Was het zo erg met me? Was mijn denkgeest zo vervuild? Waarom zeiden ze die bijbelse teksten en leek het een uitdrijving?? Gedachten van in godsnaam Aico, ga hier weg, help! Nee, je moet blijven, geef je over. Alles spookte door mijn hoofd maar de angst herinner ik mij nog het meest. Ik moest huilen zo hard huilen en wilde dat ze stopten of niet??? Waarom was ik in de steek gelaten en had ik nu nog steeds zoveel pijn. Het was verwarrend en ook verlichtend. Zou het ooit nog goed komen?
Gelukkig heb ik ook altijd mijn helderheid behouden en ben ik ervan overtuigd dat je intuïtie je altijd vertelt wat juist voor je is of niet. Voor mij werd duidelijk dat de titel van deze teaching/ het boek mooier klinkt dan de manier hoe het wordt uitgedragen. Ik heb de bijeenkomsten verschillend ervaren, maar nooit als iets dat bij mij past. Yoga is mijn manier geweest om mijn oude gedachten en angsten te laten gaan, laag voor laag. De stilte en liefde ervaren die er altijd is.
Het werd me juist duidelijk dat er net zo werd geoordeeld als in iedere andere groep of zoals onze mind doet. Ieder geloof, theorie predikt de ware te zijn, er is niet 1 waarheid of manier.
In essentie willen we allemaal hetzelfde: Liefde
